Traditie is goed. Ik hou van duidelijke, wederkerende dingen die al heel lang wederkerend zijn.
Zoals de dodenherdenking op 4 mei om 20:00 uur.
Die dag, dat tijdstip. Dan ben ik vol overtuiging stil en denk ik aan van alles en nog wat dat te maken heeft met dood en oorlog.
Gisteren zat ik op de bank. Ik was van plan naar de Dam te gaan, maar het regende. Op televisie kon ik zien dat er meer mensen zo lui waren als ik.
Om 20 uur bleef na de wat gehaaste trompettist alleen het klapperen van de vlaggen tegen de vlaggenmasten over.
Buiten bij mij op straat ging het leven door. Het verkeer stond niet meer stil langs de kant van de weg zoals vroeger.
Dat is niet erg – zolang de mensen die wel stil willen zijn hun eigen gedachten maar kunnen horen. De helft van mijn buurt zal niet eens weten dat er twee minuten gezwegen moet worden.
Heerlijk, de stilte in mijn kamer.
Maar toen gebeurde het.
Het volkslied werd ingezet. Voor het eerst vond ik het volkslied verschrikkelijk lomp en gedateerd.
Ineens sloeg de bom in. Wat is dat volkslied van ons nog? Een tekst over Duytschen bloed en Den Coninck van Hispangien?
Het klinkt niet! Het is niet mooi!
De glans is er af. Het is niet meer van ons, past niet bij deze huidige maatschappij.
Zeker na mijn fijne twee minuten rust vond ik het een straf om er naar te moeten luisteren.
Ik zag Maxima struikelen over de tekst. Ik zet mijn hoop op haar.
Traditie is goed. Maar soms moeten tradities doorbroken worden.
Geef een reactie