Tag: man


  • Het ontdekken van Amerika door Columbus valt in het niet bij de ontdekking van het dakterras door Ronja en Maus.

    Na wat aanvankelijke voorzichtigheid wijdden de dames al snel ons hele terras in.
    Kopjes werden gegeven aan de spijlen van het hek, er werd over het nieuwe territorium rondgeslopen en alle hoekjes werden besnuffeld. Ronja at een spinnetje en smakte tevreden, haar oogjes dichtgeknepen tegen het felle zonlicht. Maus bezocht al snel het naburige terras, en het terras ernaast, en bleef zelfs eventjes weg.

    De nieuwe wereld bleek het paradijs.
    De baasjes zaten vrolijk op hun nieuwe fauteuils, terwijl zij een beetje konden soezen in de warmte, een beetje wassen, een beetje op avontuur uit en dan een beetje snurken.

    Eerst was Evil Kanievel voor ons alleen hoorbaar, via Ronja. Op een gegeven moment hoorden we een intens laag gegrom, dat aan Ronja bleek te ontstijgen. Een nieuw, ons onbekend geluid weerklonk aan de andere kant van het hek. Op het midden van het naburige terras stond een grote, zwarte kater met priemende ogen te kijken naar onze Ronja en Maus.

    Kssst!, zei de Man des Huizes.
    Evil Kanievel trok onverschillig een wenkbrauw op en richtte het woord tot Ronja.

    “Dit hier is van mij! Mij! Mij! Mij!”
    “Woo, relax man. Whazzup? Je bent de eerste vreemde kat die ik zie. Slechte jeugd gehad?”, antwoordde Ronja, zo stoer mogelijk, terwijl ze haar staart plotseling dikker voelde worden.
    “Pas op of ik bijt je oren eraf”, schreeuwde Evil Kanievel.

    Maus, doorgaans de stoere, bleek niet zo goed tegen spanningen te kunnen en sloop zo achteloos en laag mogelijk bij de grond naar binnen.

    Toen Evil Kanviel dit zag, rende hij zonder aarzeling achter haar aan, de trap af, ons huis in, onder veel gekrijs.
    “Huh?”, zei Ronja, en ging Evil Kanievel achterna.

    “Evil Kanievel!”, riep de Man des Huizes en hij stormde achter de katten aan naar binnen. Met groot, mannelijk vertoon wist hij de kat naar buiten te jagen. 

    Toen was het me duidelijk.
    Dit zou niet de zomer worden van de strijd tussen Ronja, Maus en Evil Kanievel.
    Dit werd de zomer van de strijd tussen Evil Kanievel en de Man des Huizes.

    Sindsdien zit ik rustig op het terras een tijdschrift te lezen, terwijl de Man des Huizes lege shampooflessen met water vult, kranten klaar legt om als wapen te gebruiken en in permanente staat van opperste paraatheid verkeert.

    “Waar is Evil Kanievel?”, vraagt hij, terwijl hij zich een beetje opricht om over het randje van het terras te kunnen loeren.
    “Die heb je net weggejaagd”, zeg ik dan.
    “Dan is het goed”, zegt hij dan, uiterst tevreden.


  • Een weekendje weg, dat leek ons nou wel wat, zo met Pasen. Het zou ongetwijfeld heel mooi weer worden, dus boekten wij een aanbieding in een hotel in een dorpje met veel natuur in de buurt.

    Op de eerste dag van de reis kwam de regen met bakken uit de hemel.
    We besloten nog niet naar onze accommodatie door te reizen maar te blijven hangen in Zwolle.
    Ik was nog nooit in Zwolle geweest en het bleek een zeer plezierige eerste kennismaking.
    Zwolle maquette

    Op de achterkant van het door ons aangeschafte plattegrondje stond dat er in de Sassenpoort een museumpje was met de geschiedenis van de stad. Dat wilden wij wel zien.
    Wij troffen bij de Sassenpoort geen enkele aanwijzing aan hoe we naar binnen konden.
    Een vriendelijke Zwollenaar zei, nadat wij een aantal rondjes om de poort hadden gelopen, dat we moesten aanbellen bij het advocatenkantoor.
    Sassenpoort Zwolle

    “Zie ik eruit als een portier?”, vroeg de man die de deur opendeed.
    “Nee, u ziet eruit als een advocaat”, zei ik.
    De advocaat was toevallig op kantoor. Er werd al een tijdje een nieuwe poortwachter gezocht. De vacature stond uit.
    De advocaat was de kwaadste niet. We mochten, terwijl hij doorwerkte, wel zelf even naar boven lopen, mits we geen deuren openden die we niet mochten openen en alle lichten achter ons uit zouden doen. Hoera.

    Die avond aten we in De Librije Het Pestengasthuys, waar we ongekend verwend werden.
    Het enige nadeel aan zoveel heerlijks was dat we daarna nog een hele busrit moesten maken naar onze accommodatie.

    Bij onze accommodatie aangekomen, in het holst van de nacht, bleek de firma reeds gesloten.
    Op de balie lag een kaartje met onze naam erop. Na een vergeefse zoektocht door diverse gangen en een heel enge lift werden we door een keukenhulp naar onze kamer gebracht. Op onze kamer kregen we de slappe lach omdat we het zelf niet lelijker hadden kunnen maken. We schoven de twee bedden tegen elkaar.

    Samen met hoogbejaard Nederland en kinderrijke gezinnen stonden we de volgende ochtend aan het ontbijtbuffet.

    In het dorp was alles dicht.
    Het was zondag. En Pasen.
    De vele kerkklokken doorbraken de stilte.

    Bij het busstation wachtten we op de bus naar Giethoorn. De ramen van het bushok waren uit de sponningen geslagen, de pijlers beklad. Verderop stonden enge kinderen op een foto.
    Enge kinderen
    Toen ik De Man des Huizes een kus gaf, werd er door de vader van een groot gezin in een auto boos naar ons getoeterd en gewezen.
    Ik begreep bushokjesvandalisme ineens heel goed.

    Zwartsluis
    In de bus waren we de enigen.
    De oude buschauffeur maakte een praatje met ons.

    Giethoorn bleek, ondanks de regen, pittoresk en een leuk uitje. We maakten een boottochtje, overdekt.
    Ik kocht een sjaal in een toeristenwinkel, want ik had het koud.
    We kochten ook knieperties bij drie oude dames.
    knieperties lekker mmm

    Na een paar uur pikte de oude buschauffeur ons weer op.
    Er was niemand anders in de bus.
    Toen hij ons afzette, maakten we weer even een praatje.

    We spendeerden de rest van de dag aan het achterhalen hoe de bekende Nederlander heette die in ons hotel verbleef. We zijn er, ondanks verwoede Google-opdrachten, nog steeds niet achter. Ze is blond, jaar of 45, presentatrice bij een commerciële zender.

    De volgende dag was het weer zondag.
    Alles was dicht.
    De kerktorens glommen in het zonlicht. Maar het waaide en het bleef koud.

    Na het ontbijt gingen we terug naar Amsterdam.
    We waren de enigen in de bus.
    De buschauffeur maakte een praatje met ons.


  • “Je moet hier naar links”, zegt de Man des Huizes dan bijvoorbeeld.
    “Volgens mij niet hoor”, zeg ik.
    “Jawel hoor.”

    En dan gebeurt het. Keer op keer. Ik volg het advies op van de Man des Huizes.
    En keer op keer blijkt, op een uitzondering na, dat ik gelijk had.
    Ik had de rechterbaan moeten nemen, zoals ik al dacht.

    Het is me een raadsel waarom ik het advies blijf volgen.
    Feit is wel dat ik altijd heel erg boos op mezelf word, omdat ik niet genoeg vertrouwen heb in mijn eigen gevoel.

    De Man des Huizes kijkt nooit zo schuldbewust als Gerard Kemkers. Ik kijk soms wel bozer dan Sven Kramer.

    Voortaan zal ik aan hem denken.
    En aan een van de belangrijkste wissels van zijn leven.

    De Man des Huizes en ik kunnen altijd nog een extra rondje om.


  • kwaak! kwaak!
    “Het is wit!”, riep de Man des Huizes vanochtend vroeg.
    Het was de minst moeilijke keer opstaan van deze week.

    We zagen de wereld voor het eerst wit vanuit ons nieuwe paleis.

    De rest van deze dagen wil ik liever zijn als deze gans, lekker weggedoken in mijn eigen donzige dekbed.


  • * De theelepeltjes, jawel, zijn terecht. We gaan het morgen vieren met koffie verkeerd in de hoge glazen.

    * Het uitzicht op de zonsopgang vanuit het nieuwe huis is elke dag volstrekt anders en steeds opnieuw indrukwekkend. Dat maakt de vroege uurtjes niet alleen draaglijker, maar zelfs de moeite waard om voor op te staan. 

    * De meubels zijn verschoven en gedraaid. Volgens mij zijn we nu klaar en volstrekt Feng Shui. 

    * Internet doet het! De Man des Huizes heeft de verbinding met de rest van de wereld gelegd. Minpunten voor provider Online wegens de 5 (!) weken (!) te laat. Dit als waarschuwing voor anderen: ik vond het zelf wat overdreven om een maand voor de verhuizing de verbinding al aan te vragen. Nu de verbinding is gelegd, werkt het als een tierelier. 🙂

    * Regen, regen op je kop, ai ai.

    * De lift in ons appartement heeft vreemde bijgeluiden. De buurvrouw adviseerde al om bij vastzitten meteen 112 te bellen, want ervaring leerde haar dat die knop met die bel niet echt zoden aan de dijk zet. Ik ga sindsdien niet meer zonder mobiele telefoon de lift in. En: als de lift naar boven gaat, klinkt hij precies als de begintonen van een nummer van Muse. Maar ik weet nog steeds niet welk.

    * Ik hoop dat het u net zo goed gaat als mij.


  • En toen was er beeld.

    Het mannetje kwam. Het mannetje had de sleutel van onze meterkast aan zijn sleutelbos hangen, het mannetje zei ‘wie heeft dit snoer gerepareerd?’, ik zei ‘de Man des Huizes’, hij zei ‘hij is zeker niet zo handig’ en het mannetje maakte het snoer.
    Toen moest ik van hem wachten.

    En toen was er beeld. 
    Ineens terwijl ik zat te wachten sprong de televisie aan. Vol volume. Kinderen die door elkaar heen schreeuwden.

    Niets zo vervreemdend als overdagtelevisie.

    Schreeuwende kinderen. Een lichtpuntje in de apocalyptische chaos die een verhuizing teweegbrengt.

    Verstoken zijn we nog van internet, toch zeker een primaire levensbehoefte. We hebben nog te veel onuitgepakte dozen, ondanks enorme uitpakvlijt.

    En we zijn de theelepeltjes kwijt.
    De theelepeltjes!

    Het beeld is weg.
    Terwijl ik dit stukje zat te typen is het weer verdwenen.

    Verhuizen is resetten.
    Ik zal het mannetje maar weer eens gaan bellen.


  • Ik hoopte vooral dat het niet zou regenen.

    “Deze moet ook”, zei de Man des Huizes.
    “Nee!”, riep ik.
    “Wel”, zei de Man des Huizes stellig.
    “Niet!”, zei ik.

    Een paar minuten later was het duidelijk dat we er niet uit zouden komen.
    “Wat vind jij?”, vroeg ik aan de broer van de Man des Huizes.

    Ik keek hem aan met de meest overtuigende glimlach die ik in huis had.
    Misschien kon ik hem herinneren aan een akkefietje met zijn broer, zodat hij mijn kant zou kiezen.

    “Hier ga ik mij niet in mengen”, zei de broer van de Man des Huizes.
    Aargh!

    “Waar ga je ‘m neerzetten dan?”, vroeg de Man des Huizes. “In de woonkamer mag ie niet.”

    Ik keek naar mijn cd-rekje dat ik zo noest ooit bij de Ikea had gekocht, inderdaad al jaren geleden, en ook voor helemaal niet zo veel geld, maar, maar… hij was zo leuk blauw.

    Het cd-rekje verdween naar de gang.

    In de gang stonden de spullen die straks op straat gezet zouden worden.
    “Dan de tafel”, ging de Man des Huizes onverdroten verder.

    Zo ging het voort, beneden in onze berging.
    Het ene na het andere nog in perfecte staat verkerende meubelstuk verdween naar De Gang des Oordeels.

    Een tafel, een stoel, een bijzettafeltje, een boekenkast, een bed, oud beddengoed, een poef.

    “Hé, het is een hele huisraad!”, sprak de broer van de Man des Huizes opgewekt. “Een student zou hier gewoon zijn hele huis mee kunnen vullen.”

    “Jij bent student”, zei ik.

    We ploegden verder.
    “Dat ruimt lekker op”, zei de Man des Huizes.

    De Gang des Oordeels stond tjokvol.

    Toen de Gang des Oordeels leeg was, begon het tweede deel van de avond.
    Uitgeput van het sjouwen en emotioneel van het afscheid nemen, namen wij boven plaats voor het raam.
    Biertje erbij. Ajax op de achtergrond.

    Zo keken wij toe hoe allerhande mensen stopten, keurden, aanraakten, belden, auto’s regelden om de spullen op te halen.
    Om het cd-rekje werd zelfs nog even gevochten, constateerde ik vol trots.

    Het spektakel duurde de hele avond.
    Toen was alles weg.

    In de ochtendmist ontwaarden wij van onze spullen alleen nog de poef.
    Ik voelde me volmaakt gelukkig.


  • Een jongetje achterop in een fietszitje met een groot kartonnen bord: “Hup mama”.
    Een man op een brug met een groot bord. Eerst stond er ‘Anita je bent halverwege’. Daarna was Anita weggeveegd en stond er: ‘Jacqueline je bent halverwege’.

    De jongen met Down die riep, toen hij langsrende: ‘Mag ik al bier?’
    Een renster die, toen ze de mensen naast ons zag, uit de race stapte, de mensen uitgebreid ging knuffelen om ze te bedanken dat ze er stonden, en toen doodleuk verder rende.
    De man die een banaan van de fruitstal pakte en zei: “Alleen met een banaan kom je aan.”

    Verrassende gezichten in de massa’s lopers van wie ik niet wist dat ze meededen die ik heel hard kon aanmoedigen. Duizenden onbekenden en dan ineens een bekende zien.
    Mijn broer die zijn handen juichend omhoog deed toen ie me zag, alsof hij al bij de finish was in plaats van halverwege. De Man des Huizes, die me heel stoer al rennend een handkus toeblies.

    De bewoners van Noord, die in groten getale op het evenement waren afgekomen, met klapstoeltjes, honden, biertjes en continu grappen. En zere handen van het klappen. De bandjes en dweilorkesten langs het parcours, de zon die volop scheen “Kan iemand dat ding uitzetten?” en de variëteit aan deelnemers.

    De verkeersregelaar die met mij ging bepalen wanneer ik met mijn fiets het tjokvolle parcours over mocht steken. “Rij maar niemand aan, dat geeft zoveel problemen.”

    Het joelen, het klappen, het juichen.
    Wat een geweldig evenement om deel van uit te maken.
    Als ik had geweten dat het zo leuk was, had ik al 24 keer langs de kant gestaan.


  • * Daar ben ik weer.

    * Ik had drie weken vakantie, waarvan 1 in Andalusië, en 2 aan de Noord-Hollandse kust. De verschillen waren opmerkelijk (zie ook de uitzichtfoto’s hieronder). Zocht ik in Zuid-Spanje naar schaduw, in het Hollandse zocht ik naar zon. Waarbij het in Zuid-Spanje vele malen makkelijker was de schaduw te vinden dan in Holland de zon.

    * Desondanks: drie weken vakantie, heerlijk.

    * Voor het eerst sinds het bestaan van dit weblog ben ik ook drie weken nauwelijks online geweest. Ook daarvoor geldt: heerlijk. Het was tamelijk bevreemdend dat ik er helemaal geen behoefte aan had. Zou het een trend zijn? Een tijdelijke teloorgang? Of is het een teken des tijds? Diezelfde tijd zal het leren.

    * In Andalucia zeggen ze do in plaats van dos. En adio in plaats van adios.

    * In de kop van Noord-Holland zeggen ze zomers gutentag in plaats van goedendag.

    * Ik heb zin in vakantie. Nog meer dan toen ik wegging.

    * Had ik al verteld dat de Man des Huizes en ik een appartement hebben gekocht? Ik verwaarloos u danig.

    * Topflappen. Zo heten pannenlappen im  auf Deutsch. En topflappen zijn het.
    top flappen


  • “Hoi!”
    Een jongetje dat bijna niet boven de tafel uitkwam, kwam bij ons bij het netje staan. Hij bekeek ons spel zeer kritisch.
    “Moet jij niet allang op bed liggen?” wilde ik vragen. Ondanks de drank kon ik me beheersen. Dat zijn talenten, daar kun je niets aan doen.
    “Jij zit erop” zei ik. “Dat zie je zo.”
    “Nou”, zei het jongetje. “Ik zit er niet echt op. Maar jullie kunnen wel veel verwachten, als ik mee zou doen.”
    Hij articuleerde alsof hij in een VPRO-kinderserie speelde.

    “Natuurlijk mag je meedoen”, zei ik.
    Ik smashte de bal behendig precies naar het randje van de tafel, zodat vriendin K. verloor.
    Winnaar bleef staan. Potjes tot 5.

    Nu stond ik tegenover het jongetje.
    Hij hield het batje stevig in zijn vuistje geklemd en keek me verwachtingsvol aan.
    “Hoe heet je?”, vroeg ik.
    “Ole”, zei het jongetje.
    “Olé?”, vroeg de Man des Huizes.

    Ik gebruikte mijn batje om de Man des Huizes te slaan.
    “Ole”, herhaalde het jongetje. Hij haalde zijn schouders op.
    “Wat stom van je ouders”, zei de Man des Huizes.

    Ik liet Ole serveren.
    Hij was zo klein dat hij zijn armen bijna boven zijn macht moest houden om het balletje te kunnen slaan.
    “Eerst inspelen”, zei hij.
    Het balletje kwam met een enorme snelheid mijn kant op.
    “Woeha!”, riep ik. “Heel goed.”
    Ole knikte.

    “Nu voor het echie”, zei hij na een tijdje.
    Hij concentreerde zich intens en serveerde.
    Ik sloeg terug.
    Hij sloeg terug.
    Ik sloeg terug.
    Hij sloeg terug.
    “We hebben een rally!” riep ik, terwijl ik de bal miste. Expres natuurlijk. Ik laat negenjarige jongetjes natuurlijk niet verliezen.
    Hij won met 5-2.

    Trots als een pauw nam hij het op tegen vriendin K.
    “Jij bent echt goed!”, zei vriendin K.
    Het jongetje keek alsof hij niet anders had verwacht en serveerde zo nonchalant mogelijk.
    Vriendin K. werd ingemaakt met 5-1.
    Expres.
    Je laat zo’n lief jochie natuurlijk niet verliezen.

    Toen was de Man des Huizes aan de beurt.
    In opperste concentratie stond de kleine Ole klaar.
    Heel schattig.
    Vriendin K. wees me op de andere kant van de tafel.
    Daar stond de Man des Huizes.
    Ook hij bleek ineens in opperste concentratie.
    Zijn blik was welhaast nog fanatieker dan die van Ole.
    Zo stonden de mannen tegenover elkaar tot de Man des Huizes serveerde.

    “Kom maar op”, zei de Man des Huizes, na zijn eerste punt.
    Zijn ogen dichtgeknepen, met een korte knik van zijn hoofd.

    De Man des Huizes won.
    Ternauwernood.
    Met 5-4.

    “Zo”, zei hij. “Dat had hij even nodig.”

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)